Ο Ζεϊμπεκικος χορός έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα για αυτό και παλιότερα τον έγραφαν Ζεϋμπέκικο, με το πρώτο συνθετικό της λέξης να προέρχεται από το Ζεύς. Ηκαταγωγή του είναι από τον Πυρρίχιο πολεμικό χορό.
Στο πέρασμα των αιώνων έχει δεχθεί, όπως είναι φυσιολογικό, πάρα πολλές αλλαγές. Αναπόφευκτα υποτάχθηκε στην "εξέλιξη" και σε νεώτερες κοινωνικές επιταγές, αρκετά στοιχεία του χάθηκαν και κάποια νέα προστέθηκαν.
Ο σκοπός για τον οποίο χορεύεται έχει επίσης μετασχηματιστεί, κάποια στοιχεία όμως φαίνεται να έχουν διατηρηθεί σχεδόν αναλλοίωτα.
Όταν χορεύουμε Ζεϊμπέκικο είναι μια αναμέτρηση με τον εαυτό μας, είναι στιγμές αυτοσυγκέντρωσης και έκφρασης. Ο χορός μας διακρίνεται από εσωτερικότητα, ποτέ δεν είναι ίδιος, η ψυχική διάθεση είναι αυτή που θα οδηγήσει βήματα και κινήσεις για την προσωπική έκφραση του χορευτή και αυτή δεν μπορεί, ποτέ, να είναι ακριβώς η ίδια με κάποια προηγούμενη. Οι βαθύτερες εσωτερικές διεργασίες μαζί με την σωματική κατάσταση θα δώσουν το δικό τους χρώμα, κίνηση, παύση, αναπνοή, ρυθμό για να εκφραστεί και να εκτονωθεί το συναίσθημα.
Εδώ βρίσκει τρόπο και χώρο να εκδηλωθεί και να εκφραστεί ο πόνος, το παράπονο, ο καημός, η θλίψη, η αγωνία, η "αδικία", η δυστυχία, το μοιραίο, το μεταφυσικό, το θεϊκό, το υπερβατικό, η ανάγκη μάχης ή φυγής, το πάγωμα ή ο τρόμος της ψυχής, η δύναμη, η χαρά, η διασκέδαση, η αισιοδοξία, η ευφορία, ο έρωτας, η αγάπη, η ευτυχία, η επιτυχία, η αποτυχία και κάθε άλλο συναίσθημα ή κατάσταση στην οποία μπορεί να βρισκόμαστε.
Απεριόριστη η ποικιλία των κινήσεων, όπως τις στιγμές όπου τα χέρια και το σώμα βρίσκονται ψηλά, στεκόμαστε σαν περήφανοι και ατρόμητοι αετοί, και μετά ξαφνικά βρισκόμαστε στα γόνατα, σκυφτοί, σαν σε επίκληση και προσευχή, πιθανόν νιώθοντας ένα τεράστιο βάρος από τα δύσκολα κομμάτια της ζωής μας.
Η ποικιλία των εκφράσεων στο πρόσωπο από την άλλη, όπως ένα πάγωμά του ή μια γκριμάτσα πόνου ή ειρωνείας ή και οτιδήποτε άλλη, που μετά μπορεί να γίνει και χαμόγελο ή δάκρυ
Έντονες και κοφτές, αργές ή γρήγορες κινήσεις, μικρές, μεγάλες παύσεις, βήματα μικρά ή μεγάλα, τα χέρια ανοιχτά ή κλειστά κοντά στο σώμα, άλματα, πεσίματα αλλά και οτιδήποτε άλλο δεν έχει σημασία, όλα είναι έκφραση, χορός, Ζεϊμπέκικο.
Αυτά είναι που κάνουν το Ζεϊμπέκικο έναν υπέροχο δρόμο για να κινηθεί, να ταξιδέψει η ψυχή μέσω του σώματος. Χορεύοντας Ζεϊμπέκικο κάνουμε δικό μας αυτόν τον μοναδικό, τόσο ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο να έρθουμε σε επαφή με τις ανάγκες μας και να μιλήσει η ψυχή μας!!!
Δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να χορέψουμε το Ζεϊμπέκικο!!
Μπορούμε ίσως να πούμε ότι σωστός τρόπος για να χορέψουμε το Ζεϊμπέκικο είναι αυτός που είναι κοντά σε όσα αναφέρω παραπάνω, στην κατάθεση ψυχής, την συγκεκριμένη ώρα!!!
Όταν χορεύω Ζεϊμπέκικο διηγούμαι μια ιστορία μου
έρχομαι σε επαφή με ο, τι πιο δικό μου
και ίσως γίνομαι περισσότερο άνθρωπος από ποτέ
Κωνσταντίνος Κατράνης
